Rozdział 1

   Każdy znajomy, kolega, przyjaciel, a nawet nauczyciel zawsze pytali się mnie jak to jest być bliźniaczką, czy jesteśmy dla siebie miłe, czy się kochamy… Zawsze odpowiadałam tajemniczym uśmiechem, a gdy wracałam do domu padałam na łóżko i śmiałam się do łez. Cała moja rodzina patrzyła wtedy na mnie jak na chorą psychicznie, ale ja się tym nie przejmowałam. Tak… Często gdy wracam pamięcią do tych pięknych lat myślę sobie, że byłam bardzo głupiutkim dzieckiem.

   Moja siostra była za to wspaniałym dzieckiem. Zawsze najmądrzejsza, piękniejsza, milsza. Nie żebym byłam zazdrosna, ale ona naprawdę taka była. Taka… Idealna, perfekcyjna? Sama już nie wiem. Czas przyćmił moją pamięć…

    Miałyśmy też młodszego braciszka. Był on… Naprawdę dziwny. Zawsze starał się wyciągnąć kasę od rodziców, ciotki Wiesi i nawet od babci. Ten przebiegły, mały człowieczek bardzo narozrabiał w naszym życiu. Mimo, że jesteśmy już starzy nadal nie wiem jak to jest, że cała rodzina uważała go za aniołka. Może to jego urok osobisty, jak mawiał.

     Nasza matka zawsze mówiła, że charakterek i cięty język odziedziczyłam od niej. To w takim razie po kim Hania odziedziczyła swój charakter skoro ojciec był taki sam jak mama? Od najmłodszych lat się nad tym zastanawiałam, ale nigdy nie mówiłam tych myśli na głos; nie chciałam skrzywdzić uczucia mojej siostry.

      Urodziłyśmy się w Anglii. Każdy nam tego zazdrościł, ale ja nigdy nie widziałam powodu do zazdrości. Po prostu tata był anglikiem, a że babcia i dziadek przed swoją śmiercią chcieli zobaczyć swoje jedyne i kochane wnuczki, rodzice postanowili, że mama urodzi w szpitalu w Anglii. Nie długo po naszych narodzinach dziadkowie zmarli.

     Później gdy podrosłyśmy zawsze byłam popularniejsza w szkole. Mojej siostrze to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie była z tego powodu dumna. Zawsze byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami; nikt i nic nie było w stanie nas poróżnić. Miałyśmy bardzo dużo, ciekawych i dziwnych przygód. Niektóre z nich wam je opowiem, ale to nie teraz, później.

     Prawdziwym zbiegiem okoliczności poznałyśmy naszą przyjaciółkę –Milenę Góra-. Miała ona siostrę, która zaprzyjaźniła się z naszym braciszkiem. Jej siostra założyła się z naszym bratem, że zje dwie żmije. Wygrała. Od tej pory Czesław nabrał szacunku do koleżanki. Pamiętam, że gdy Eliza wygrała zakład wybrała się w odwiedziny do mojego brata. Tylko był jeden mały minus; nikomu nie powiedziała gdzie idzie. Jej rodzice umierali ze strachu, kiedy to Milena przyszła do nas zapytać się czy jest u nich jej siostra. Tak właśnie się zaprzyjaźniłyśmy. Byłyśmy nie rozłączne. Zawsze razem.

      Byli jeszcze oni. Ci którzy chyba najbardziej namieszali w moim życiu. Jakub Brzozowski i Maciek Dąb…  Dwaj przystojniacy, którzy zakolegowali się akurat ze mną i z… Mileną. Nie z Hanką, ale Lenką…